Cuma günü akşam saatlerinde telefonum çaldı. Arayan kişi kıymetli arkadaşım Sevilay Kurt, Ordu’da özel bir bakımevinde sorumlu müdürün engelli bir çocuğa yaptığı şiddetin fotoğraflarını paylaştığını ve konuyla ilgilenmemi istedi. Tabi hemen fotoğraflara bakınca çocuğun yüzünün kızarık olduğu ve yanağında parmak izleri çok net bir şekilde görünüyor. Olay bir ana patladı ve zihinsel engelli olan ve 10 yaşındaki çocuğa yapılan şiddet haliyle büyük tepki uyandırdı. Sosyal medya ve basında yer bulmasının ardından olaya valilik ve savcılık tarafından soruşturma açıldı. Ben bakımevinin sorumlusuyla yaptığım görüşmede olayı örtbas etmediklerini tam tersine müdürün durumu kendisinin durumu Aile ve Sosyal Hizmetler İl Müdürlüğü’ne bildirdiğini ve görevinden de istifa ettiğini söyledi. Olayın nasıl olduğunu anlattığında ise çocuğun müdüre arkadan hareket çektiğini ve müdürün de ani bir refleksle çocuğu tokatladığını söyledi. Bakımevi sahibinin demesine göre böyle bir olay ilk defa yaşanmış. Ben tabi bunun nasıl ortaya çıktığını sorduğumda orada çalışan bir yetkilinin kendilerine durumu haber vermeden çocuğun fotoğrafını çektiğini ve hemen sosyal medyada paylaştığını söyledi. Olayın müsebbibi müdürle yaptığım görüşmede ise 38 yıl Sosyal Hizmetlerde memur olarak görev yaptıktan sonra emekli olduğunu ve özel bakımevinde çalışmaya başladığını söyleyerek böyle bir olayın ilk defa başına geldiğini söyledi. Bizim elimizde tam tersi bir bilgi delil olmadığı sürece söylenen beyana inanmak durumundayız. Bunun doğruluğunu yanlışlığını sorumluluk sahibi ve yetkili kişilerin yapacağı etkin soruşturmadan sonra anlayabileceğiz. Benim anladığım bu fotoğraflar sosyal medyada paylaşıldıktan sonra durum gerekli mercilere bildiriliyor. Bakımevi sahibi müdürün çocuklar tarafından çok sevildiğini ve olayın mağduru çocuğun müdür giderken sarılıp gitme diye ağladığını anlattı. Bu olayda sorulması gereken ve cevaplandırılması gereken çok soru var. Örneğin bu olay ilk midir? Daha önce de bu ve benzeri şiddet olayları olmuş mudur? İki; bu tip bakımevlerinde çalışanlar hangi kriterlere göre işe alınıyor? Yoksa bakımevi sahibinin fotoğrafları paylaşan kişi için ‘3 yaşında bir çocuğu vardı. Eşi de hamileydi engelli kadrosundan acıdıkta onu işe aldık’ demesi gibi rastgele mi işe alınıyorlar? Üç; bu tür bakımevlerinde çalışanlar hangi aralıklarla psikolojik testlerden geçiriliyorlar? Veya böyle bir test uygulanıyor mu? Çünkü bu çocuklar engelli ve bakımı zor çocuklar. Aileleri dahi bakmakta zorlandığı için bakımevine bırakmışlar. Öyle normal sosyal hizmetler görevlilerinin değil özel eğitim almış gerçekten bu konuda uzman kişiler tarafından bakımları yapılmalıdır. Öyle rastgele önüne gelen kişilere emanet edilecek çocuklar değil bu çocuklar. Zihinsel engelli çocuklar her an ani hareketlerde bulunabilir. Her ani hareketinde tokatlamayacak kadar psikolojik dayanıklılığı üst seviyede olan insanlara emanet edilmeleri gerekir. Kimse bu olayın üzerini kapatmaya çalışmasın. Ve kimse uygulanan şiddeti hafifletmeye çalışmasın. Ortada bir dayak var mı var. Dayağın mağduru olan çocuk zaten çocuk olması yeterince can sıkıcı bir durum, birde engelli olunca yani kendini ifade edemeyen bir çocuk olması kim ne derse desin mazur gösterilecek bir yanı olmaz. Müdür iyiymiş, müdürü çocuklar çok severmiş. Bunların hepsi boş laftan başka bir şey değil. Müdür çocuğun yaptığı ani bir hareket karşısında kontrolünü kaybedip çocuğa vurdu mu vurdu. Olayın özeti budur. Müdür ve bakımevi sorumlusu anlık bir olay dediler. Ne yani planlı mı olmalı yoksa. Ne yani şiddetin şiddet sayılması için planlı mı olması gerekir? Bu nasıl bir mantıktır? Ama bence burada asıl sorulması gereken soru, burada ve benzeri bakımevlerinde çalışan kimselerin yeterli olup olmadığı sorusudur. Olayın müsebbibi müdür 38 yıl devlette çalıştıktan sonra emekli olmuş ve bu bakımevinde çalışmaya başlamış. Haliyle yaşı da bir hayli ilerlemiş. Artık bu çocukların gürültüsünü, temposunu kaldıramayabilir. Onun için psikolojik dayanıklılığı çok üst seviyede olan bu tip çocukların psikolojisinden anlayan personeller bulundurmak gerekir. Bakımevi sahibinin anlatımına bakılırsa işe alma gerekçesi acıma duygusu olabiliyor gayet.