“Aynaya ihtiyâcı yok;  Gerçek bir dostu olanın!”  Bu söz Mevlânâ’nın dostlar;  Değil Nuri Kahraman’ın!...    Güzelde örnek olmayan   Yanlışlarda uyarmayan  Zararına sessiz kalan  Olamaz yârin yârânın!    Bir nevî, mahva seyirci  Ateş sıçratan demirci  Kara çalan bir kömürcü  Nişanı baht-ı karanın…    Bu bir vahim aldanıştır;  Hayâtı oyun sanıştır  Göz göre göre yanıştır  Daniskasıdır nîrânın...    Boş dostlar boş vakit demek  Beyhûde verdiğin emek  Hep boşa çektiğin kürek…  Kârı ne orda durmanın?!    Düşüp kalkma nâdanlarla  Hep nefsine uyanlarla  Şer virüsü yayanlarla  Emrini dinle Kur’ân’ın...    Doğrularla berâber ol  Budur vuslata giden yol  Kitap-Sünnet; yakışan rol  Uyma çarkına devrânın!    Dost dostu uyarmak gerek  Zîrâ dostluk ister emek  Dostluk gereği söylemek  Kanadığını yaranın!    Söylenmezse kangren olur  Geriye hüsrânlar kalır  Yükselecekken alçalır  Boylar dibini gayyânın!    Yarabbi Sen koru bizi  Bulalım hep doğru izi  Yarın dövmeyelim dizi  Hasını ver ehibbânın…    Sonra, bilelim hep kıymet  Vermeyelim dosta zahmet  Mevlâ lütfeylesin rahmet  Rahmeti sonsuz Rahmân’ın…    Nûrânî, hayr'ola, nedir? Durduk yerde bu niyedir? Yâni, dostlar hediyedir; Kadrini bil bu ihsânın...