Zalimler ardından, yırtıp bağrını; Ağıt yakanlara, hayret ki hayret! Kirliler aşkına tertemiz yaşlar; Dökenlere hayret; hayret ki hayret!   Belli edip safı, hiç utanmadan Feryâdı sürdürür, hem usanmadan Göz yumar yanlışlara, uyanmadan Sinsi dikenlere; hayret ki hayret!   Yalakalığın yok dini-îmânı Ahlâk değişiyor, çıkar zamanı Çiğneyip ilkeyi, ilmi, irfânı Boyun bükenlere; hayret ki hayret!   Derviş, sofu demez,  çeker kenâre; Ayartır kör şeytan, nefs-i emmâre Kalmaz omurgadan eser, emâre Soysuz kökenlere; hayret ki hayret!   Rızâ var mı zulme, rüşvete, gaspa? Güçlüler kuvvetli, zayıflar hasta! Haksızlar şen-şakrak, haklılar yasta! Leşe çökenlere; hayret ki hayret!...   Edep, hayâ, şeref, nâmus, haysiyet Dâvâ dediğin şey ister ciddiyet! Lâzımken bunları tahkîme niyet; Bir bir sökenlere; hayret ki hayret!...   Bizim arkadaşlar ne imiş meğer! İbretlik manzara; görmeğe değer! Fır döner, nerdeyse menfaat eğer; Şaşı bakanlara; hayret ki hayret!   Tahsilin, kitabın olmaz etkisi El öper, kimdeyse emir yetkisi Yollarını çizer çıkar tutkusu Çapraz sekenlere; hayret ki hayret!   Kaynaklara bakmaz, gerçeği duymaz Yorumlar nefsânî, tefsire uymaz! Kendinden gayrıyı akıllı saymaz! Yanlış akanlara; hayret ki hayret!   Basîreti bağlı, perdeli gözü Güçlüye yaslanmış, kupkuru tuzu! Çakalın kurdudur, sanırsın kuzu! Yoldan çıkanlara; hayret ki hayret!   Suyu bulandırıp seyrine dalan Sevmediklerine iftirâ, yalan Sonra ortalığa nifâkı salan; Fitne sokanlara; hayret ki hayret!   Son bulsun Yâ Rabbi sûisti’mâller Kafa karıştırmasın şer ihtimâller Haramlar gitsin de gelsin helâller Şüphe kokanlara; hayret ki hayret!...   Bir devran dönüyor, hayr’olsun sonu “Rabbenâ, hep banâ!” arkası önü Hep kendine yontan, her gördüğünü; Cerre çekenlere; hayret ki hayret!   Nûrânî, bu böyle, nereye kadar? Bu, nice bir tutum, nasıl bir karar? Nedir bu; dâvâya verilen zarar?!... Zakkum ekenlere; hayret ki hayret!   Ümitsizlik yoktur; elbet, âmennâ: Ama, yetmemekte, yalnız temennâ! İnşâllâh aşılır, bunlar zamanla; Şevki yıkanlara; hayret ki hayret!...