Çocuklarım, canımın parçaları. Onları çok seviyorum. Yeryüzündeki tüm çocukları seviyorum. Çocuklar söz konusu olunca hayat duruyor sanki. Bir damla göz yaşına dayanamıyorum.         Bundan tam dokuz yıl önce büyük oğlumda yaşadığım anaokulu heyecanını bu yıl küçük oğlumda yaşıyorum. Çok şükür ki gayet uyumlu başladı, öğretmenini  ve arkadaşlarını sevdi, sınıfını ve de oyuncakları çok beğendi.         Okulun ilk günü çocuklardan bazıları oldukça utangaçtı, öğretmenlerinin “kuzucuğum” diye sevip ilgilenmesine rağmen yaklaşmakta çekinen, elini kolunu nereye koyacağını bilemeyen,  hatta ağlayan minikler oldu. Tertemiz bakışlarıyla öyle masum, öyle tatlılar ki, onları kendi çocuğum gibi bağrıma basıp öpmek istedim. Bir kaçıyla ilgilendim de. Ama henüz çok erken, elbette zamana ihtiyaçları var ve eminim bir kaç güne kalmaz öğretmenlerinden ayrılmak dahi istemezler. Çünkü Ayfer öğretmenimiz gayet sabır ve şefkatle hepsine eğiliyor, alışmaları için elinden geleni yapıyor.        Okul öncesi eğitimin önemi çok büyük biliyorum. Ama itiraf etmeliyim ki, yarım gün bile olsa ayrılmak zor geliyor bana. Olabildiğince fazla vakit geçirmek istiyorum yavrumla. Geçen yıl rahatsızlık sebebiyle kreşe sadece bir buçuk ay gitti ve daha sonra devam etmek istemediğini, evde kalmak istediğini söyledi. Hiç düşünmeden kabul ettim, bunu Ondan çok ben istiyordum aslında. Çünkü büyük oğlumu çalışan bir anne olarak büyüttüm, çok ayrı kaldık, akşamları kavuşma saatimizi iple çektim hep, her günüm Onu özleyerek geçti. Birlikte olduğumuz saatleri kaliteli geçirmek için ne gerekiyorsa yapsak da, ayrı kalmanın verdiği huzursuzluk beni hep rahatsız etti. Emin ellerde olduğunu bilseniz de, duygusal bağlamda çalışan anne olmak gerçekten zor. Tüm çalışan annelere kolaylıklar diliyorum. Küçük oğluma hamileyken işten ayrıldım ve tekrar çalışmadım, Onunla daha çok ilgilenebildim, şimdi biliyorum ki okula başlaması demek, büyüdü demek. Evden kopuşu başladı demek. Eşim ara sıra “büyüme oğlum sen büyüme”  dediğinde, “ama büyümek istiyorum Baba, hayatımda sadece bir kere büyüyeceğim” derdi. Eee hayat böyle işte, küçükken büyümek isteriz, büyüyünce de küçülmek. Büyü oğlum, sağlıkla, huzurla, mutlulukla büyü.        Büyüyorlar: Her ikisi de büyüyor. Boyumu aşan, kolunu omuzuma sarıp bana arkadaşlık eden, genç bir evlada sahip olmanın verdiği mutluluk paha biçilemez. Bu yıl liseli oldu, artık daha bilinçli, bakış açısı daha geniş ve de tam bir delikanlı. Şimdiden, nasip olur da üniversiteye giderse nasıl ayrılırım diye düşünmeye başladım bile. Sağlık olsun yeter ki, anneler her zorluğa katlanır, ben de katlanırım Allah’ın izniyle. Hayırlı bir geleceğe sahip olmaları en büyük temennim.        Bütün miniklere okul hayatına ilk adımlarını atarken başarılar diliyorum. Tüm çocuklara, gençlere, öğretmenlere, velilere güzel bir eğitim öğretim yılı diliyorum. Bu serin, mis gibi toprak kokulu sonbahar günlerinde okul yollarınız hep aydınlık olsun.