Kim ne derse desin, ilçemiz Ulubey diğer bütün ilçelerimiz gibi, tabiat olarak oldukça güzel ve de şirin bir yer. Ayrıca, anakent ve sâhile yakınlığı ona ayrı bir değer katıyor; daha bir câzip ve de harekete, canlılığa müsâit bir konumda bulunma özelliği kazandırıyor. Lâkin gerçekte ise bu bir türlü mümkün olamıyor ve de sokaklar bunu çehre olarak yansıtamıyor.   Çünkü, kentin dışının gülmesi için önce içinin gülmesi lâzım. Bu da yıllardır bir türlü olmuyor, olamıyor. Zorla olunca da, kimi siyâsîlerin seçim zamanlarında çizmeye çalıştıkları pembe tablolar gibi, bu tebessümler de bir şirinlik gösterisi ya da sırıtma nöbetleri olarak çıkıyor karşımıza. Dolayısıyla, bu tür yapmacık hareketler de gönüllerde çiçekler açtırmaya yetmiyor.   YORGUNLUK, KIRGINLIK,DARGINLIK... Ne garip tecellîdir ki, onca ekonomik, siyâsî, kültürel yetişmiş insan ve de sosyolojik renklilik, çeşitlilik ve zenginlik potansiyeline rağmen tüm bunlar harmanlanıp kompoze edilerek bir yaşama sevinci enginliğine dönüştürülemiyor. Hep bir durgunluk, sönüklük, heyecansızlık sürüp gidiyor.   Nitekim, hafta başından bu yana, resmî işlerimiz dolayısıyla hemen her gün gelmek durumunda kaldık ilçemize.  Onun cadde ve sokaklarından geçerken içimizden geçenleri yazmaya çalışacağız bugün öncelikle. Kısaca söylemek gerekirse,  Ulubey’i sanki hayâl kırıklıkları çok yormuşa benziyor gibi. Meselâ, hafta günü yoğun olur diye özellikle endişelendiğimiz Salı günü dahi çok sâkindi gittiğimiz dâireler. Pazartesi de, belediye başkanlığı için son mürâcaat günü olmasına, 3 adayın o gün başvuru merâsimleri yapması, dolayısıyla mümkün mertebe kalabalık oluşturmalarına rağmen Ulubey sokaklarında o eski cıvıltılardan eser yoktu. YAVAŞ ŞEHİR, HIZLI DEĞİŞİM! Ulubey’in nabzı atmıyordu, neredeyse durma noktasına gelmişti yâni. Belki havaların soğumaya başlamasının etkisi vardı bunda ama, daha çok genel bir ümitsizlik, heyecansızlık, memnûniyetsizlikten söz etmek mümkün. Bu, bürokrasiye de yansımış, kentin üstüne bir ölü toprağı serpilmiş gibi sanki. Memurlarda bile bir isteksizlik, işine sarılmama, vatandaşı umursamama havası var. İşler, büyük yerleşimlere nazaran çok az olmasına rağmen pratik yürümüyor. En azından, bizim uğradığımız bir kaç kurum açısından bu böyle. Sevgili dostlar;  Ulubey bu tabloyu hak etmiyor. Onun bir dokunuşa, samîmî, gönülden bir ilgiye ihtiyâcı var. Burada herkes birbirine dokunuyor dokunmasına da; Ulubey’e dokunan yok! Onun meselelerine şöyle ciddî bir el atma eğilimi söz konusu değil. O, kaâle alınıp ta şöyle gerçek anlamda masaya yatırılmıyor. Günübirlik dokunuşlarla da, kentin kaderini ve de çehresini değiştirecek köklü icraatlar ortaya çıkmıyor. Sonuçta da, genel îtibârıyle YAVAŞ ŞEHİR denebilecek bir sessizlik, durağanlık çöküyor havaya!... Ulubey bu anlamda tamâmen yeknesaklaşmış. Yüzler eskimiş. Merkezdeki değişiklikle berâber konumu değişen, fonksiyonları zayıflamış, gücünü kişiliğinden almayan kimi yüzler ve de parti yönetimi eski havasında değil. Yeni havalarla birlikte çehreler de soğuklaşmış sanki.  Peki n’olacak? Bu böyle devam mı edecek? Elbette etmeyecek inşâllâh. Ancak, önümüzdeki seçimler bu anlamda çok çok önemli. Her seçim gibi bu seçim de bir ümit, yeni gençler var ama, onlar başarabilir mi, başarsalar Büyükşehir’le uyumlu olarak buraya bir açılım ve yenilik getirebilirler mi? Yoksa, mevcut başkan tekrar seçilip, yeni büyük şehirle uyum içerisinde, tecrübelerini de katarak hayâllerini yürürlüğe koyma fırsatı bulabilir mi?   ESKİLER, ESKİMİŞLER; ÜMİTLER... Bunlara karar verecek olan tamâmen halkımız. Şu an ne söylense erken. Hele tablo bir netleşsin. Adaylar belli olsun. Ama belli olan bir şey var ki, mevcut hâliyle nabız durma noktasında. Bir uyanış ve şahlanışa ihtiyâç var. Bu noktada sevimsizleşen isimler partinin vitrininden çekilmedikçe yeni havaların, heyecanların oluşması da muhal.   Neden derseniz; Ulubey öteden beri, daha çok merkezden kaynaklanan kısır çekişmelerin kurbanı bize göre. Buna sebep olan unsurlar değişmedikçe burada nabzın canlanmasını beklemek ham hayâlden ibâret kalır. Dolayısıyla Ulubey, bu gidişâta dur demek, canlanmak istiyorsa, vitrini gözden geçirmek, öncelikle, gücünü eskilerden alan eskimişleri değiştirmek, kendine tâze, samîmî, sevecen bir ümit çehre oluşturmak durumunda. Aksi takdirde  yenilik, dirlik-düzenlik göremez, canlanamaz diye düşünüyoruz.   Bu duygu ve düşüncelerle önümüzdeki sürecin Ulubey ilçemiz başta olmak üzere, Ordu’muza, yurdumuza, tüm bölge, şehir ve beldelerimize iyilikler, güzellikler, bereketler getirmesi dileğiyle cümleye sevgiler, saygılar; ve de sevdikleriyle berâber sonsuz mutluluk dileklerimizi sunuyoruz ves’selâm…