Annelerle ilgili ne söylense, ne anlatılsa, her ne ifâde edilmeye çalışılsa hepsi de yalnızca bir edebiyât olarak kalır. Ne yazılırsa yazılsın, ne söylenirse söylensin, anne gerçeği lâyıkıyla anlatılmış olmaz; çünkü o anlatılamaz. Onun sıcağı, sevgisi, şefkâti, merhameti, hayâl evreni, naz iklîmi nasıl yansıtılabilir ki?! Tüm bunlar ancak bizzat hissedilip yaşanır. Ve de, yaşandığıyla da kalır. Öteye götürülemez. Nakledilemez. Mevlânâ’ya sormuşlar, “Aşk nedir?” diye. O da; “BEN OL DA BİL!” demiş. Öyle ya, nasıl anlatsın aşkı? Hadi anlattı diyelim, sen nasıl anlayacaksın? Onun deryâlar dolusu duygularını sığ hayâllerinin kabına nasıl sığdıracaksın? Dolayısıyla, hiç kimse kendisinin bu meyanda hissettiklerini karşıya lâyıkıyla intikâl ettirme imkânı yoktur. Nasıl ki; “AĞLARSA ANAM AĞLAR, GERİSİ YALAN AĞLAR!”sa, aynı şekilde, herkes kendi annesini bilir. Çünkü, dünyânın bütün anneleri birikse, hepsinin toplamı kimsenin kendi annesi etmez. Elbetteki bütün anneler muhteremdir. Hak katında eşittirler. Ancak, çocuklar için herkesin kendi annesi özeldir. Onun yerini hiçbir şey dolduramaz. Zeki GÖL arkadaşımız, yakında kaybettiği annesinin acısının sıcaklığıyla oldukça duygusal bir yazı yazmış. Anne zaten bizim duygu ve de kaygı yanımızdır daha çok. Anne çocuğuna duygu bağıyla bağlıdır. Onun için titizlenir. Her an ona bir şey olacakmış kaygısıyla yaşar. Dolayısıyla, bir yandan, onu beslemek adına eli tavadayken, dili de dâimâ duadadır. Yüreği hep evlâdı için çarpan varlığın adıdır anne. Onların gözleri görmese bile, kâlbi hep duyar. Bunun için, annelik kadın olmaktan çok öte bir şeydir. Victor Hugo’nun dediği gibi; “Kadınlar zayıftır ama, analar kuvvetlidir.” O kuvveti kaybedince, çocuklar mahzunlaşır. Kaç yaşında olursa olsun, anası ölen her çocuk artık öksüzdür. Ondan dolayı, Zeki GÖL duygularını; “ANNELERİNİZE SIKI SIKI SARILIN!” tavsiyesini başlık yaparak, olması gerekeni, sonradan telâfîsi olmayacakları ifâde etmeye çalışmış. Analarla ilgili en çarpıcı ifâde elbette Peygâmberimiz’e (SAV) âit: CENNET ANALARIN AYAKLARI ALTINDADIR! Evet, aynen öyle. Ne mutlu onların kıymetini bilerek, ayaklarının tozu olacak şekilde hizmetlerine koşup dualarını alarak cennete yol bulan evlâtlara… Rabbimizin hepimize nasip etmesi dileğiyle sizleri 80’li yıllarda yazdığım, ÜMİT ÇİÇEKLERİ adlı kitabımızda da yer alan ANNE konulu şiirlerle baş başa bırakıyor, tüm annelerimizin ölenlerine ganî ganî rahmet, hayâttakilerine sevdikleriyle berâber, sıhhat-âfiyet üzere hayırlı, uzun ömürler dilerken, siz okurlarımız olarak cümlenize sevgi ve de saygılar sunuyoruz ves’selâm…        ANNE -          Anneme – Niye, bütün dertleri Böyle, anneler çeker? Bulutlanır gözleri İnci inci yaş döker!   Bir inilti duysalar İnilderler daha çok Anne kâlbince hassas Bir başka şey, daha yok!   Her canlının yüreği Sanki onunla atar Rüzgâr bizlere eser Hastalık onu tutar!   Yüce Mevlâ Cennet’i Ayaklarına sermiş Bize acıdığından Onlara şefkât vermiş!   Rûhumuza üflenen Sevgi anneden gelir Anneyi azîz tutan Cemiyetler yükselir   Sevelim annemizi Canımızdan daha çok Önce Allâh,Peygâmber Sonra o yâr;başka yok!...    ANNECİĞİM Sen öğrettin hep bana Bu dünyâda “neci”yim Helâl et haklarını Helâl et anneciğim!...          ANNE Anne.. dirilten ses gibi Hayat veren nefes gibi Candır bize, candır anne Anne değil, herkes gibi!...             ANNEYE SEVGİ   Kaf dağından gül dersem Onu anneme  versem   Taksa yakalarına Bana gülüyor görsem   Onu aslâ kırmamak Mutluluğuna ersem   Annedir bu, bu anne Ancak güler; gülersem   Allâh’m sevmez beni Ben anneme küsersem   Ya, nice olur hâlim? Bir de kırar, üzersem!   Annesine kızıp da “Öff” deyiveren sersem;   Yine yapar mı bunu? Âyetleri söylersem!   Ancak sever Hak beni Ben annemi seversem   Eder misin hakkını Bana “Helâl et” dersem?   “Evet” desen gönülden Ve, Cennet’te gül dersem!   Anneciğim n’olursun Affet kusur edersem!   Gönülcüğün yanmaz mı Ben ateşe gidersem?   N’olursun anneciğim Affet kusur edersem!