Anne olmak, Allah’ın bahşettiği bir lütuf, bir ayrıcalık… Bu, eşi benzeri olmayan, yüce duyguyu tüm kadınların yaşamasını dilerim.                    Anne olunca, hem fiziken hem de ruhen güç kazandım. O küçük surat, minnacık el, kucağıma verildiği ilk andan itibaren, korumacı ve zorluklara göğüs geren biri oldum. Bana ihtiyacı olan, bensiz yapamayan, bensiz hiç durmayan, dünya tatlısı, ama bir o kadar da bakımı zor olan evlatlarım, hayata bakış açımı değiştirdi. Hele de, sekiz ay boyunca her gün ağlayan iki numaralı afacanım, fazlasıyla zorladı beni. Ağlamasına dayanamayıp doktora gidiyor, acaba bir yerinde bir hastalığı mı var diye endişe ediyordum. Doktor her muayeneden sonra “çok sağlıklı, bir problem yok, dünyaya alışmaya çalışıyor, hiç panik yapma, sakin ol” diye telkinlerle beni eve gönderiyordu. “Aman bir sıkıntısı olmasın da, ben dayanırım bu ağlamalara tabiki” diyerek, sabrettim hep. Minik kuzucuğum, sabrımı görünce, artık pes etti. Çünkü öyle kuvvetli bir sevgi ve şevkat besliyorum ki, benden aldığı enerjiyle anladı ki ağlayacak bir şey yok. Artık bu dünyaya alışmak gerek.  Ağlamalar, koşturmalar, iki ayağımın bir pabuca girmesi bana koca bir tecrübe kazandırdı. Bir elimde bebeğim, bir elimde kepçe, çorba pişirdik birlikte. Bir elimde bebeğim, bir elimde süpürge, evi temizledik. Bir elimde yine bebeğim, bir elimde kitabım, birlikte okuduk. Eeeee, baktı ki olmayacak, “artık ağlamamayım, zevkliymiş bu işler, yanımda Annem olduktan sonra” diye düşündü herhalde. O anlatılması güç  Annelik duygusu, bana her şeyin üstesinden gelinebileceğini öğretti.                    İlk göz ağrım, canım oğlumun konuştuklarımı anlayarak, bana ilk gülüşünü dün gibi hatırlıyorum. Yıllar geçip gidiyor, sevgisi her geçen an katlanıyor; ilk gülüşü, ilk konuşması, ilk adımı derken, şimdi 13 yaşına girdi, kardeşiyle ilgileniyor. Annem,  “bir gün yerine geçmiyor, hemen büyüyor çocuklar” demekte ne kadar da haklıymış. Annelerin neler yaşadıklarını, ancak anne olunca anlayabiliyoruz. Benim canım Annemin de üç çocuktan sonra, ikiz çocukları olmuş ve aradan on iki sene geçtikten sonra da ben dünyaya gelmişim. Altı çocuğunu kimbilir ne zahmetlerle büyüttü? Allah Canım Anneme sağlıklı, hayırlı ömürler versin. Annelerin bir günü değil,  her günü kutlu olsun.                     1997’de, okul yıllarımda, evimden ayrı, yurtta kaldığım sıralarda Anneciğim için yazdığım şiirimden bir bölüm:                                                                 CANIM ANNEM                                                       Nasıl özledim seni bilemezsin.                                                       O şevkat dolu, sıcak kucağını,                                                       Sesini bile arar oldum Annem.                                                       Sabahları beni uyandırışını,                                                       Geceleri üzerimi örtüşünü,                                                       Durup dururken nazlayışını,                                                       Kızım diye bağrına basmanı,                                                       Arar oldum Annem.                                                       İçimde, yüreğimde bir sızı var.                                                       Sensizliğin, senin hasretinin acısı.                                                       Her şeyim, gözümün ışığı,                                                       Düşünürken kahrolduğum Annem.                                                       Sen benin en yüce sevgimsin,                                                       Sen benim en büyük özlemimsin.                                                        Havam, suyum, güneşim,                                                        Her şeyimsin Annem.                                                        Yine bakacağım derince,                                                        Bütün sevgimle, o gözlere.                                                        Daima yaşatacağım seni içimde.